χρόνος

καθόταν μόνος σε ένα παγκάκι ψηλά σε ένα βουνό
το παγκάκι ήταν ξέχωρο
μακριά απο κάθε μονοπάτι
για την ακρίβεια στο μονοπάτι που υπήρχε παλιά δίπλα
είχαν φυτρώσει αγριόχορτα
και είχε διαβρωθεί απο τις βροχές και τα χρόνια
μακριά λοιπόν απο ανθρώπινο θόρυβο
είχε συντροφιά τον αέρα και τον ουρανό της αυγής
είχε ξυπνήσει απ'τα αξημέρωτα και είχε βάλει πλυντήριο
και είχε ήδη ετοιμάσει την σάκα του.
χάζευε τον ουρανό που ζωντάνευε
απολαμβάνοντας την αναζωογόνηση απο τον κάματο της ανάβασης
και σπαταλούσε γενναιόδωρα τον χρόνο που είχε κερδίσει
πέφτοντας νωρίτερα για ύπνο την προηγούμενη βραδιά

ρουά

Δεν γίνεται φιλαράκι
να τα έχεις όλα
και αυτά που γίνεται να έχεις
δεν μπορείς να τα έχεις την ώρα που τα θες
ο χρόνος σε κοροιδεύει
στα δίνει όταν δε σε νοιάζουν πια
τότε θέλει αυτός
έτσι γουστάρει

κατάπιε την κι αυτή την πικρή αλήθεια της ζωής
ακόμα δεν κατάφερες να σ αρέσουν τα πικρά;
η πίκρα είναι επίκτητη προτίμηση (google translate)
όπως και η μπύρα

ελαφρύς καπνός του φαναριού

είναι περίεργο το πως η λαμπερή και μέλαινα χροά του
εξέπεμπε κάτι το καταχθόνιο
μάτια χαμογελαστά μα και περιπαιχτικά
παρηγορητικά μα και απειλητικά
τα βλέμματα μας δεν διασταυρώθηκαν ποτέ
όμως και οι δυο σαρώσαμε τη μορφή του άλλου
με κάποια μικρή καθυστέρηση
ενδελεχώς και σχετικά αδιακρίτως
το γούστο μας σε κάποια σημεία εσυγκρούετο
όμως θα μπορούσα να βολευτώ στη ζέστη του ρουχισμού του

συγχώρα με φίλε κύριε
και γράψε με στ αρχίδια σου

μχμχμμμ

Στην εικόνα αυτής της πανέμορφης μέρας
κάπου κρύβεται χυμένο αίμα
σπουργίτια και κοράκια
τριγυρνάνε πάνω απο τη σύναξη
ψυχαγωγώντας ·
περιμένοντας ·
ό,τι δίνεις παίρνεις,
η συμβίωση απαιτεί την αντίθεση
ένας θεατής, μάλλον μικρός,
χτύπησε ένα σπουργίτι
και το κοράκι το έκανε λεία
γρήγορα ας αποκαταστήσουμε την
-ισορροπία-

μμμμνόστιμο το κοράκι

Πανίσχυρος

Τα πολλά εμπόδια έχουν το ίδιο αποτέλεσμα με τα μηδέν εμπόδια
η έρημος είναι και αυτή μια ζούγκλα
εκμεταλλεύομαι τα θετικά απο κάθε περίσταση
προς όφελος μου και των γύρω μου
και τα αρνητικά είτε τα αγνοώ είτε τα συντρίβω
σαν τους ήρωες των παιδικών ιστοριών
 

Κάποτε

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ... Ξύπνησα και το μόνο που υπάρχει γύρω μου είναι χώμα...μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι.
Κλαίω
Τα δάκρυα μου ακουμπούν το χώμα και αμέσως ξεπροβάλλει ένα μικρό κλαδί. Σε λίγα λεπτά έχει αναπτυχθεί ολόκληρο δέντρο.. 
Μυρίζω τον κορμό και κατουράω στις ρίζες του.
Σκαρφαλώνω στα γερά του κλαδιά.
Φαίνεται θάλασσα απο εδώ.
Φυσάω με όλη μου τη δύναμη και σχηματίζω ολόλευκο σύννεφο που ανεβαίνει στον ουρανό και ξεκινάει βόλτα στους ανέμους.
Μακάρι να μπορούσα να πάω μαζί του...

Εξίσωση

Κανίβαλος: εμένα που με βλέπεις έχω σκοτώσει ίσαμε 15 ανθρώπους, πιο πολλούς απο οποιονδήποτε στη φυλή μου.
Στρατηγός: Εγώ έχω σκοτώσει χιλιάδες, δεν μπορώ να τους μετρήσω
Κανίβαλος: Καλά και πότε πρόλαβες να τους φας όλους αυτούς;
Στρατηγός: Δεν τους έφαγα, εγώ δεν τρώω ανθρώπους..
Κανίβαλος: Τότε γιατί τους σκότωσες;

(κλεμμένο)©